१९. यस्सिम्मा… टोक्ने

ठीक मेरैसम्मुख उभेको सालको बूढो रुख जस्तै
कति उभिनु ठिङ्ग स्थिर आङको खोपडीमा !
बेगवान मनहरु हुइक्याउँदै,
झापड हान्ने एक झोक्का बतासले
‘झप्पु’ हानेर जब कतै भाग्छ,
तब गाली गर्छु ‘तथानाम’ त्यसलाई
अनि मुर्मुरिन्छु रिसले चूर भएर

खै ! कता गयो त्यो पनि आ’ छैन सदाझैं ?
कति ठडिनु छेउमै अग्लिएको टावरसंग दाँजिदै ?
उमेर मात्र तन्किन्छ त्यो टावरको तलाभन्दा धेरै,
त्यसैले लाग्छ छलूँझैं बाटो कहिले, केही ‘यस्सिम्मा… टोक्ने परिस्थितिलाई ।

सकिए जस्तो छ यात्रा पनि, किनभने, प्रत्येक दिन र रात
काट्दै छु एउटै आयतनमा पत्थरको सालीक झैं,
हिउँदको कक्रिने जाडो र वर्खाको प्रचण्ड गर्मी
ताप्ने गरेको छु यथास्थानबाटै,
देख्छु पर पहाडको रङ्ग मौषमले पोते अनुसार
मात्रै स्पर्श गर्छु दृष्टिका हातहरुले त्यसलाई
र हरदिन उकाली-ओराली गर्ने दुई पाईला
सोँच्छु अब त्यहा पुग्ने छैन,
किनकि, बाँधिएको छु -फन्फनी अचेल
‘यस्सिम्मा… टोक्ने वाध्यताले ।

आफ्नै शिरमाथि जून-घाम र ताराहरु उदाएर आउनु
त्यो महत्वको विषय किन हुदैन र ?
तर सिमलको रुखझैं जिङ्गृङ उभेर
समय हाम्फाल्दै कुदेको हेर्नु बाहेक -फुर्सद छैन मलाई ।
मान्छेहरु हूलका हूल दोहोरीलत्तमा
चौतर्फी हाँकिन्छन् -उद्देश्यहरु बाँधेर
म भने, थिचिएको छु नउठ्ने गरी,
मेरैअगाडि घरको खाँबो-दलिनले थिचिएसरी
‘यस्सिम्मा… टोक्ने दायित्वले ।

यो ठाउँमा उभिन बेकार सोँचौ भने
थुप्रै-थुप्रै सपनाहरु पालेको छु यहिँबाट,
थुप्रै-थुप्रै सपनाहरु छामेको छु यहिँबाट,
तसर्थ मूर्तीको नियतिलाई कुल्चेर
प्रयोजन खोज्छु चलायमान क्षणहरुसंग
र अनुवाद खोज्छु जीवनका सही मार्गहरुमा
अन्तराल-अन्तरालहरुमै
तर यो गति, जति धकेल्न खोजे पनि ठाउँको ठाउँ
सालको बूढो रुख जस्तै मक्किँदै गएको छु म,
मेरो छेउको त्यही टावर जस्तै रित्तिँदै गएको छु म,
‘यस्सिम्मा… टोक्ने समयसंग ।।